در مسلک عـشق با تو بودن چـه خـــوش است 

حسرت به دل وحریص بودن چــــه خــوش است

دردی اســـت نــهـــان در دل عُشــــــــاق صــبور

بر صبر نشستن وســــــرودن چـــه خــوش است 

دیـــــدم هــــمه را عـــــاشق و مـعشوق هم اند

بـــا دیــــده دل بصیر بـــودن چـــــــه خوش است

هـــــر کــس ز جفـــای دل یــــــــارش گــــــویـد

دور اسـت زمن، از تـو ســتودن چــه خوش است

چندی اســــت کــــه دل گرفــــته وبیـــــــــــمارم

در وصف تـو این چنین سرودن چـه خوش است

هر لحظه غـــــبار غــــم تــــــو محسوس اســت

گرد از رخ آئینــه زدودن چـــــــه خـــــوش اســت

حـــــاشا کـــــــه هــــــــوای رخ تو در نظر است

تـقدیم بــــه تو کـــــه دل ربودن چه خوش است