روزی که ستم عدل شد و خانه درش سوخت

یک سلسله زنجیر شد و در اثرش سوخت

محراب که با خون علی رنگ شفق یافت

با خدعه ی بیداد حسن هم جگرش سوخت

نوبت به حسین آمد و با دعوت این قوم

لب تشنه زمین گیر شد و در سفرش سوخت

سجاد خود از غصه ی این واقعه می مرد

آن روز که در بادیه بال پدرش سوخت

هم باقر و هم صادق و هم کاظم این قوم

مسموم شد و شیعه ی او با خبرش سوخت ...

*  *  *

تا شیعه تو را جمعه ی موعود ببیند

در حسرت دیدار تو چشمان ترش سوخت

یک چشم اگر منتظر قائم خود هست

از گریه بر این طایفه چشم دگرش سوخت...

گفتی که پــَر بکش ، برو از آسمان من

باشـد ، قبـول ، کفتر  نا مهربان من

               هر بار گفته ام که : تو را دوست دارمت

              پـُر می شود از آتش عشقت دهان من

این جمله که برای بیانش به چشم تو

افتـاده است باز به لکنـت ،  زبان من

              آنقدر عاشقـم که تو عاشـق نبوده ای

              دیگر رسیـده کارد  ، بر این استـخوان من

نه ، شاهنامه نیست که تو پهلوان شوی

این یک تراژدی ست ـ غم  داستان من

              یک شب بیا و ضامن من باش  نازنین !

              وقتی دخیـل  ، بستـه به تو آهوان ِ من

دل بــرکن و به شهـرِ دل من بیا عزیز!

زخـم زبان مردم چشـمت  ، به جان ِ من

              باید که باز با تو خـدا حا فظـی کنـم

              آخر رسیـده است به پایـان  ، زمان من

من که تسبیح نبودم تو مرا چرخاندی

مشت بر مهره ی تنهایی من پیچاندی

            مهر دستان تو دنبال دعایی می گشت

            بارها دور زدی ذهن مرا گرداندی

ذکرها گفتی و بر گفته ی خود خندیدی

از همین نغمه ی تاریک مرا ترساندی

            بر لبت نام خدا بود ، خدا شاهد ماست

            بر لبت نام خدا بود و مرا رقصاندی

دست ویرانگر تو عادت چرخیدن داشت

عادتت را به غلط چرخه ی ایمان خواندی

            قلب صد پاره ی من مهره ی صد دانه نبود

            تو ولی گشتی و این گمشده را لرزاندی

جمع کن رشته ی ایمان دلم پاره شدست

من که تسبیح نبودم تو چرا چرخاندی؟

گاهی از ساده ترین حادثه هم دلگیرم

گاهی از دوریِ تو کینه به دل می گیرم

              گاهی از حوصله خسته به خودم می پیچم

              گاهی از کثرت بیهودگی حتی هیچم

لحظه هایی است که من از تو و خود بیزارم

لحظه هایی که به حال دل خود می بارم

              لحظه هایی است که من گنگم و بی ایمانم

              در دل غربت هر خاطره جا می مانم

با خودم از عطش دلزده ای می گویم

راه ترکِ دلِ نفرین شده را می جویم

               گاهی از ساده ترین حادثه هم دلگیرم

              از تماشای دل خست? خود می میرم

لحظه هایی است که من میل رهایی دارم

از خودم از تو و از عشق و جنون بیزارم

به مامانم گفتم

اگه یه روزی بمیرم تو چیکار میکنی؟

فوری با داد و فریاد گفت:

ای الهی جز جیگر بزنی...

الهی رو تخت مرده شور خونه بشورنت..

الهی قدت به زمین بخوره...

الهی هورناق بگیری...

الهی لال شی...

این چه حرفیه میزنی؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

..........................................................!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

البته عزرائیل رو جلو چشام دیدم......!